ஹேப்பி ந்யூ இயர்! ஆங்கிலப் புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள்

ஒரு சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னர், ஜனவரி ஒன்றாம் தேதியில், 'ஹேப்பி ந்யூ இயர்' என்று யாராவது என்னை வாழ்த்தும்போதெல்லாம், `ந்யூ இயருக்குத் தான் இன்னும் மூன்றறை மாதங்களிருக்கிறதே, அதற்குள் என்ன அவசரம். ஓ.. அட்வான்ஸா சொல்றீங்களா? நன்றி, உங்களுக்கும் எனது அட்வான்ஸ் புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள்' என்று யதார்த்தமாகவே அவர்களுக்கு நான் பதில் சொன்னாலும், நான் ஏதோ நக்கல் பண்ணுவதாய்த் தான் பலரும் எண்ணியிருப்பார்கள். `ஏன்..என்னாச்சு இவனுக்கு, யாரோ இவன் மனசைக் குழப்பியிருக்கிறார்கள்' என்றும் பலர் நினைத்திருக்கக்கூடும். டிசம்பர் 31ஆம் தேதி நடு இரவு, அதாவது புத்தாண்டு பிறக்கும் அந்தச் சுபவேளையில், உலகெங்கிலும் உள்ள கிருஸ்தவ தேவாலயங்களில், சிறப்புப் பிரார்த்தனைகளும், ஜபங்களும் நடைபெறும். இங்கும் சில ஆர்வலர்கள், ஆங்கிலப் புத்தாண்டின் பிறப்பை வரவேற்கும் விதத்திலோ அல்லது வேறு நல்லதொரு பொதுநோக்குடனோ, நமது கோயில்களிலும் நள்ளிரவில் சிறப்பு வழிபாடுகளுக்கு (அர்ச்சனை, அபிஷேகம், தீப ஆராதனை) ஏற்பாடு செய்தால், உடனே மேற்கத்தியக் கலாச்சாரப் படையெடுப்பு, அந்நிய மோகம்...என்றெல்லாம் நான் அவைகளை வசைமொழிந்ததும் உண்டு. சீனாவிலும், அரேபியாவிலும், இந்த மோகம் இல்லை என்று வாதாடியிருக்கிறேன். ஆங்கிலத்திற்கும், ஆங்கிலப் புத்தாண்டிற்கும் எதிரான புள்ளிவிவரங்களையும், தகவல்களயும் சேகரிப்பதில் நான் காட்டிய ஆர்வத்தை நினைக்கும்போது இன்று வெட்கமாக இருக்கிறது. "If you can't beat them, go around them, adapt, but keep your goal in sight" போன்ற அறிவுரைகளெல்லாம் துச்சமாக எண்ணிய காலம் அது.

இதுபோன்ற துவேஷத்திற்கெல்லாம் முக்கிய காரணம் - தாழ்வு மனப்பான்மைதான் என்பது டொம்ப லேட்டாகத்தான் எனக்குப் பிடிபட்டது; மற்றொரு காரணம் - lack of positive ideology எனலாம். காலம் காலமாக நம்மைக் காத்து நின்ற பழைய தத்துவங்களையும் உதாசினப் படுத்திவிட்டோம். நமது கலாச்சாரம் சார்ந்த ஒரு புதிய தத்துவத்தை உருவாக்கவும் தவறிவிட்டோம். காலத்திற்கேற்ற மாற்றங்களுக்கு நம்மைத் தயார்செய்துகொள்ளவும் தயங்குகிறோம்.

சதாம் உசேனைத் தூக்கிலிட்ட துயரச் சம்பவம் தொடர்பாக, அமெரிக்க எதிர்ப்புக் குரல்கள் என் காதில் பலமாகவே கேட்கிறது. சதாம் ஆதரவு மக்களுக்கு ஒரு விஷயம் அவசியம் புரிந்தாக வேண்டும் - சதாமிற்கு கொடுக்கப் பட்ட தண்டனையை எதிர்க்கும் பிற தேசத்தினரெல்லாம், உண்மையில் சதாம் வாழ்ந்தால் என்ன செத்தால் என்ன என்று நினைப்பவர்கள்..இவர்கள் குரல் கொடுப்பது சதாமிற்கு ஏற்பட்ட கொடுமைக்கு எதிராக அல்ல, இவர்களது கோஷங்களெல்லாம் ஜார்ஜ் புஷ்ஷின் அமெரிக்காவை எதிர்த்துத்தான். இங்கு நம் காதில் விழுவதெல்லாம் anti-america சத்தங்கள்தான், pro-saddam sentiment இருப்பதாகத் தெரிவதில்லை. சதாம் தன் மீதும், தன் விசுவாசிகள் மீதும் வைத்திருந்த நம்பிக்கையைவிட இந்த அமெரிக்க எதிர்ப்புக் கோஷங்களைத்தான் அதிகமாக நம்பினார்; அதனாலேயே வீழ்ந்தார்.

துவேஷங்களுக்குக் காரணமான இந்தத் தாழ்வு மனப்பான்மை எங்கிருந்து வந்தது...? இந்தத் தாழ்வு மனப்பான்மை நம்முள் குடிகொண்டிருந்தால், நாம் எந்த ஒரு செயலிலும் வெற்றி பெற முடியாது; போர்குணமும், ஆதிக்க மனப்பான்மையும் கூட ஒருவகையில் பரவாயில்லையோ என்றுகூடப் படுகிறது. காரணம் அவை `பாசிடிவ்' சிந்தனைகளை வளர்க்கிறது...நான் தான் பெரியவன் என்ற எண்ணம், `ஜெயிக்க முடியும்' என்கிற தன்னம்பிக்கையையாவது தருகிறது. சதாமிற்குக்கூட பாசிடிவ்வான சிந்தனைகள்தான் ஆரம்பகால வெற்றிகளைத் தந்தது.

அண்மையில் தென்னாப்பிரிக்காவில் தோல்விமேல் தோல்வியைத் தழுவிக்கொண்டிருக்கும் (முதல் டெஸ்ட் வெற்றி நீங்கலாக) இந்திய கிரிக்கெட் அணிக்கு வெந்தபுண்னில் வேல் பாய்சுவது போல் இருந்தது ஒரு விஷயம். அது - தென்னாப்பிரிக்க பேட்ஸ்மேன்களுக்கு எதிராக இந்திய ஃபீல்டர்கள் அதிகபட்சமாக appeal செய்ததாகக் குற்றம் சாட்டி, Mike Denness இந்திய அணியினருக்கு அபராதம் அளித்த சம்பவம். உடனே நமது கிரிக்கெட் நிர்வாகம் பிரச்சனையை எவ்வாறு அணுகியது தெரியுமா? இந்திய அணியிற்கெதிராக ஒருவித racial biasஐ காண்பிப்பதாகச் சுட்டிக்காட்டியது. நமது கிரிக்கெட் நிர்வாகத்தின் இந்தப் போக்கினைப் பற்றி Infosys நிறுவனர் திரு. நாராயண மூர்த்தி சொல்லும் பொழுது `performance exudes power and if India dominates the world on the field, it will also dominate most matters off it' என்று குறிப்பிட்டார். திறமை, அறிவு, ஆற்றல், நம்பிக்கை இதெல்லாம்தான் நம்மை சிறப்பாகச் செயல் உதவும். ஆக இந்த நான்கையும் வளர்த்துக்கொண்டால், உண்மையிலேயே நல்ல performanceஐ நாம் தர முடியும்; அதுவே அதிகாரம் கிடைக்க வழிகோலும்; அதிகாரம் கையில் கிடைத்தால், அப்புறம் நம்ப ராஜ்ஜியம்தான்.

நான் ஏன் இதுபற்றியெல்லாம் நீளமாக எழுதுகிறேன் என்றால், `தமிழிசை' பற்றிய ஒரு கருத்தரங்கிற்கு நேற்று சென்றிந்தேன். பேசிய பெரும்பான்மயோர் தமிழிசையை விட்டு விட்டு, இரண்டு விஷயங்களை மாறிமாறி சாடினர் - ஒன்று, இன்றைய தமிழ் சினிமாப்பாடல், மற்றொன்று, கர்நாடக சங்கீதம். தமிழ்த் திரைப்படப் பாடல்களில் இடம்பெறும் ஆங்கிலச் சொற்களும், டிஸம்பர் கச்சேரிகளில் தமிழ் பாடல் பாடாத பாடகர்களும்தான் இவர்களது ஆதங்கத்திற்குக் காரணமாம். தமிழிசையைக்கு ஆதரவு நல்கும் நோக்கம் அவர்களிடம், எள்ளளவும் காணப்படவில்லை.

Positive thoughtsற்கு ஒரு உதாரணம் சொல்லி முடிக்கிறேன்...நான், அமிதாப் பச்சனையோ, அப்துல் கலாமையோ, ஆல்பர்ட் ஐன்ஸ்டினையோ உதாரணமாகச் சொல்லப்போவதில்லை; என் அத்தை மகள்....எட்டாவது வரை தமிழகத்தின் தெற்கே உள்ள குக்கிராமத்தில் `கவர்மெண்ட்' பள்ளிக்கூடத்தில் (தமிழ் மீடியம்தான்!) படித்தார். ஒன்பதாவதும், பத்தாவதும் நகரப் பள்ளியில் படித்தார், அதுவும் தமிழில்தான். பின்னர், பதினொன்றாம் வகுப்பில்தான் முதன்முதலில் ஆங்கிலமீடிய அறிமுகம். அதுமுதல் பௌதீகத்தில் M.Phil பட்டம் படித்து சென்னன IITயில் பயிற்சியாளராக பணி ஏற்கும் வரை அவருக்கு, கான்வெண்ட் கல்வி மாணவ, மாணவியர் பெரும் சவாலாகவே விளங்கினர். இன்று அவர் எழுதும் ஆங்கிலக் கவிதைகளில் கவிதையும் இருக்கிறது, நல்ல ஆங்கிலமும் இருக்கிறது.

இன்று, 2007, ஜனவரி 1 ...தாழ்வு மனப்பான்மையைத் தூக்கிலிட்டு, இந்த இனிய நன்னாளில் `ஹேப்பி ந்யூ இயர்' என்று இந்த உலகிற்கு இன்முகத்தோடு சொல்வோமா? இல்லை, அமெரிக்க ஏகாதிபதியம் ஓழிக எனச் சொல்லிவிட்டு அடங்கிப் போகப்போகிறோமா?